Je mot niet zeure, je mot gewoon dokke!!! Even viel de deftige kantonrechter uit zijn magistratelijke rol. Voor hem was verschenen de Zwarte Kip, toen eigenlijk nog maar een kuikentje. We schrijven 1995. Kippie kakelde wat over foutmarges in radarmetingen. Er moest 3% vanaf, vond het kuiken. De rechter vond van niet. Want dat deed men nooit, dus nu ook niet. Maar zo makkelijk snoert men kippie niet de snavel. Zij kakelde de edelachtbare net zo lang aan zijn kop totdat hem de eerbiedwaardige grijze haren rechtop in de nek stonden. Met deze onthullende uitbarsting tot gevolg.

Al dat liefs uit Leeuwarden moest maar kritiekloos worden geaccepteerd en gedwee worden betaald, vond deze rechter kennelijk. Eigenlijk ontkende hij dus zijn eigen bestaansrecht. Rechters zijn namelijk om tegenaan te zeuren, en soms heeft een zeurkous gewoon gelijk. Dat vond ook de Hoge Raad, die het cassatieberoep gegrond verklaarde en de bekende 3% foutcorrectie in het leven riep.

Dit was een zogenaamde “mulderboete”, naar de Wet Mulder die begin jaren ’90 in werking trad voor lichte verkeersovertredingen. Voordien gold het strafrecht, maar dat had twee belangrijke nadelen voor Koos en zijn kornuiten. Allereerst snapt Koos de ballen van strafrecht. Juist omdat hij als officier van justitie hopeloos disfunctioneerde was hij op het zijspoor van de verkeershandhaving gerangeerd. Daar kon hij geen kwaad, dacht men. Helaas laat Koos zich niet eenvoudig uitrangeren, zo ervaren wij ook de laatste tijd weer. Onkruid vergaat niet en kruipt van onder de stoeptegels telkens weer hardnekkig in beeld.

Een ander nadeel van het strafrecht zijn al die rechtstatelijke waarborgen: het vermoeden van onschuld, de bewijslast ligt op justitie, een verdachte hoeft niet mee te werken aan zijn eigen vervolging, geen straf zonder schuld (en ook niet zonder rechter), etc. Allemaal nogal hinderlijke obstakels voor een gefrustreerde nepmagistraat die met een overdaad aan domkoppige daadkracht z’n gram wil halen door van dat zijspoor zijn nieuwe koninkrijkje te maken.

Het strafrecht kostte per zaak veel te veel tijd om imposante cijfers te genereren. Het diende – heel ouderwets – om recht te doen, en alleen voor echte misstanden. Justitie moest verstandig selecteren welke zaken aan de rechter werden voorgelegd. Futiliteiten bleven terecht onbestraft. Een ware gruwel voor verkeersmoralisten. Dus verzon men een nieuwe wet die massaproductie mogelijk maakte. Niet zozeer zware overtredingen aanpakken, maar de meest onbenullige verkeersregeltjes met zero tolerance handhaven. Eerst onder het mom van verkeersveiligheid en later – hoera we hebben nog een drogreden! – het milieu. Zo werd verkeershandhaving groot en belangrijk.

De Wet Mulder kieperde dus de meeste rechtstatelijke waarborgen overboord zodat de toenemende stroom boetes ook massaal kon worden verwerkt. Stilzitten loont sindsdien niet meer: om een boete te ontlopen moet men tijdig een beroepschrift indienen. En na afwijzing tijdig beroep bij de kantonrechter instellen. Slechts omdat de meeste mensen die moeite niet nemen kon het aantal mulderboetes stijgen van 370.000 in 1991 tot nu 12 miljoen per jaar.

Natuurlijk leidde dat tot gezeur, maar helaas meer op feesten en partijen dan in de rechtbank. Na het weer schijnt dit in Nederland zo’n beetje gespreksonderwerp nr. 1 te zijn. Massaal wordt er gemopperd over boetes voor een paar kilometertjes te hard, maar net zo massaal laten wij het allemaal wel gebeuren. Het volk krijgt de leiders die het verdient, zo luidt een gezegde. Maar desondanks denken velen dat hier niet veel aan te doen is.

Niets is minder waar: het voortbestaan van deze verachtelijke graaimachine hebben wij zelf in de hand. Dat wordt bevestigd door onderzoek dat De Zwarte Kip onlangs heeft laten verrichten. De achilleshiel van het systeem is nog steeds de toegang tot de rechter. Uw eerste beroepschrift (bij het CVOM) wordt bijna volledig geautomatiseerd afgewezen, ongeacht uw argumenten. Zo worden de meeste mopperaars ontmoedigd. Jammer, want pas dan wordt het leuk: zodra u beroep instelt bij de kantonrechter belandt u namelijk in de bak waar heel veel boetes worden vernietigd, en ook hier: ongeacht uw argumenten!

Het aantal mulderberoepen is toegenomen van 4000 in 1992 tot ruim 40.000 nu. Wie zaait zal oogsten. Het systeem gaat bijna aan zijn eigen succes ten onder. Dat blijkt wel uit het aantal onverklaarbare vernietigingen: niet vanwege de aangevoerde beroepsgronden, maar gewoon door capaciteitsgebrek. Het maakt niet uit welke gronden u aanvoert, als u maar iets roept. Net zoals Koos zijn monologen met baarlijke nonsens volbazelt: roep maar wat onzin, herhaal het vaak genoeg en het gaat vanzelf gewichtig klinken. Om u op weg te helpen stelt De Zwarte Kip sinds vandaag gratis een nieuw model mulderberoep ter beschikking, met een korte instructie.

Een weerbaar volk is aan zichzelf verplicht om tegen een ontspoorde overheid op te staan en zich te laten horen. Wij bepalen zelf of wij dit gedrag van het CJIB accepteren. Als het ons lukt om die spam uit Leeuwarden te stoppen, mag men ook enige hoop koesteren dat wij bijvoorbeeld de volgende keer niet weer kritiekloos onze medewerking verlenen aan de eerste de beste engerd die met een of ander raar kruisteken op zijn mouw ons land binnenmarcheert.

Natuurlijk zullen er altijd wel sneue braverds zijn die zich willoos als een mak schaap naar de slachtbank laten leiden. Maar die slapjanussen hebben we gelukkig niet nodig. Het onderzoek toont aan dat er maar zo’n 10.000 extra beroepschriften nodig zijn om die robotmatige repressie van de Wet Mulder te beëindigen. Per jaar worden 12 miljoen mulderboetes opgelegd. Daartussen zullen toch wel 10.000 lieden zitten die nog steeds menig verjaardagsfeestje verstieren met hun machteloze gemopper? Tot dat potentieel aan zeurkousen richt zich deze oproep: je mot nie zeure, je mot schrijve!!!

Klik hier voor de instructie