31 DECEMBER 2002 - APELDOORN - Al zeker tien keer in acht jaar was het raak. Yvonne Pieters, bewoonster van de Duivenlaan, kijkt er nauwelijks meer van op als haar geparkeerde auto is beschadigd door een ander voertuig. Vorige week ging het nog een stukje verder: een auto ramde haar tuinmuur aan gort.



Pieters heeft wel een idee over de oorzaak: ook dit was een automobilist die waarschijnlijk hard heeft gereden waar dat niet kon.



De Duivenlaan lonkt voor hardrijders, zo menen verschillende aanwonenden. Lekker overzichtelijk, weinig zijwegen en behoorlijk breed. Dat eerste en het laatste punt zijn echter schijn, weet Pieters. Overzichtelijk valt tegen, omdat zo ongeveer voor haar woning een lichte bocht in de weg zit. En breed is de weg wel, maar met geparkeerde auto‘s en de stadsbus die af en toe halt houdt, wordt het al een stuk smaller. ‘Daar kun je elkaar niet met twee auto‘s passeren.‘ Nogal wat automobilisten proberen dat toch, en komen op het laatste moment echt in de knel. ‘Ze denken: nog even om die auto heen. Maar dan ontdekken ze dat dat niet gaat en is het te laat.‘ Gevolg: of ze raken een geparkeerde auto, of ze wijken drastisch uit, zoals vorige week. Einde tuinmuur van nog geen twee jaar oud.



Cruciaal bij de inschattingsfout is de snelheid. ‘Ik heb er hier echt al heel wat met 80 of 90 door de straat zien gaan‘, vertelt Pieters. ‘Dat er nog nooit iemand plat is gereden, is een wonder.‘



Zo ver hoeft het ook niet te komen; de Apeldoornse is de overlast hoe dan ook wel een keer beu. Van de minstens tien keer dat zij en haar partner schade hadden aan een auto, heeft de dader zich maar vier keer bekend gemaakt. ‘En met die tuinmuur wordt alles wel vergoed, maar je moet er wel achteraan en voordat je alles weer geregeld hebt... Op een gegeven moment zie je bij krassen in de lak het nut al niet eens meer om het nog te laten repareren. Over een paar maanden is het toch weer raak.‘



Op sommige momenten van de dag is het extra druk, signaleren aanwonenden. Het idee bestaat dat sommigen de Duivenlaan als sluiproute gebruiken om de drukke Arnhemseweg te ontlopen.



Pieters en haar partner hebben vorig jaar een tijdje bewust een aanhanger op straat geparkeerd, voor de auto. ‘Dan kon die de eerste tik opvangen. Liever niet, maar het is beter dan tegen de auto. Nou, ik kan je zeggen: ze hebben er riant vaak tegenaan gezeten.‘ De politie verbood uiteindelijk de noodgreep.



Wat de echte oplossing is, weet Pieters ook niet. Drempels hinderen de bus teveel, vermoedt ze. Een parkeerverbod, zodat verkeer de breedte van de weg beter kan benutten, is de kat op het spek binden.



Ook andere aanwonenden vermoeden dat er geen drempels zullen komen vanwege de bus. Maatregelen zijn echter wel nodig, meent ook B.G. Hennekes. ‘Het is bij de beesten af, zo hard als ze rijden. Heel enorm.‘



‘Wat zou je moeten doen?‘, vraagt J. van Duuren zich af. ‘Al zet je er tien borden neer, mensen trekken zich er toch niets van aan. En je kunt hier ook slecht de hele dag een agent laten staan.‘



‘Er wordt echt gescheurd‘, weet Nadine van Lierop. ‘Of ze hier tachtig rijden? Zeker weten. ‘s Avonds en ‘s nachts nog harder. Echt belachelijk. We hebben nog geen kinderen, maar als we daar ooit aan beginnen, komt er denk ik wel een groot hek om de tuin.‘



De gemeente Apeldoorn en de politie kunnen deze dagen niet inhoudelijk op de situatie reageren.