Homeostasis van trajectcontroles





 

Homeostatis betekend, simpel gezegd, dat als je het ene probleem probeert op te lossen, dat je daar een ander probleem voor terugkrijgt. Een voorbeeld hiervan is, dat het introduceren van flitspalen voor de verkeersveiligheid resulteert in het onverantwoord afremmen voor zo’n flitspaal, wat het nodige verkeersleed veroorzaakt.



Volgend jaar wordt het probleem opgelost van mensen die de snelheidslimiet overschrijden, men introduceert dan namelijk trajectcontroles op lokaties in Nederland die relatief verkeersveilig zijn. Deze lokaties zijn verkeersveilig, want tot op heden is er nog niemand geweest die deze bewering, met goede onderbouwing, heeft ontkend.



De homeostasis van trajectcontroles ligt hem in de effecten van eentonigheid op bestuurders. Eentonigheid heeft namelijk tot gevolg, dat de aandacht van bestuurders verslapt; in het ergste geval vallen bestuurders in slaap.



Internationaal onderzoek wijst uit, dat bij de meeste ongevallen waarbij verslapping van de aandacht aan de orde was, er volstrekt geen sprake was van het in slaap vallen van bestuurders vlak voor het ongeval. Hoewel het engelse woord “fatigue” meestal als vermoeidheid en/of als slaap wordt vertaald, valt verslapping van de aandacht hier ook onder.



Volgens een recentelijk onderzoek van Pierre Thiffault, blijkt namelijk dat het verslappen van de aandacht van bestuurders in een eentonige omgeving al na 25 minuten optreedt.



In Nederland rijden bestuurders vaak met de ogen gericht op de berm, waardoor zij alert blijven. Met de nieuw te introduceren trajectcontroles is het bermspeuren niet meer nodig en moet de bestuurder op de snelheidsmeter gaan letten.



De vrij lange trajecten van de snelweglokaties en op de Zeelandbrug zullen daarom tot gevolg hebben dat de bestuurder op een vrijwel lege weg zijn aandacht voor het autorijden verliest. Volgens de onderzoeken leidt dit onverhoopt tot een toename van het aantal verkeersslachtoffers.



In het ingewikkelde systeem van verkeersveiligheid, lijken de summier onderbouwde anti-snelheidsfactoren winst te krijgen, terwijl de verkeerspsychologische facetten nieuwe risico’s veroorzaken.



Tot nu toe mogen we dankbaar zijn, dat het flitsbeleid heeft gefaald, het aantal bekeuringen is immers toegenomen in plaats van afgenomen.



De automobilist houdt zichzelf gewoon wakker door zijn snelheid te verhogen tot het niveau dat het beste bij hem past. In de meeste gevallen is dit iets van 15km/u sneller dan de toegestane limiet. Zeker buiten de bebouwde kom introduceert dit nauwelijks extra risico’s. Bij trajectcontroles gaat dit niet meer op en moet de automobilist in een rustige omgeving zich aan een te lage gevoelssnelheid houden. Dit is een potentiele bron van eentonigheid en ergernis.



De trajectcontroles hebben zelfs een dubbel effect. De andere homeostasis die trajectcontroles introduceert is de attitude die bestuurders hebben ten aanzien van het autorijden. Die nieuwe houding is dat mensen er niet zoveel meer om hun rijgedrag geven, mensen vinden het autorijden niet meer leuk. Ook dit zijn belangrijke facetten die tot verslapping van de aandacht leiden; twee belangrijke oorzaken die op internationaal niveau de tol van zeer veel verkeersdoden eist.



Op dit internationale niveau, blijken landen met een zero-tolerance snelheidshandhaving zeer slecht te presteren in het terugdringen van het aantal verkeersdoden. In het verenigd koningkrijk, Australie, Belgie en andere landen blijkt het aantal verkeersdoden toe te nemen sinds de invoering van een “speed kills” beleid.



Tot nu toe is de trajectcontrole in Nederland een klein stukje speelgoed geweest. Nu de bezuinigingen op wegwerkzaamheden en het tegelijkertijd onverminderd doorgaan van zero-tolerance snelheidshandhaving, lijkt ook in Nederland het tij te keren. In 2002 is de daling van het aantal verkeersdoden gestagneerd ten opzicht van het jaar ervoor.



Vanwege de kostenbesparende bezuinigingen op verkeersveiligheidsprojecten en het uitblijven van bezuinigingen op het geld opleverende snelheidsbeleid, zullen we in de toekomst de homeostatis van het snelheidsbeleid steeds duidelijker gaan zien.



Nog een saillant detail. In een bezuinigingsklimaat wordt er in Nederland 500.000 Euro uitgegeven aan een trajectcontrole op de Zeelandbrug, waar tussen 1999 en 2002 slechts 12 ongevallen met blikschade en 2 ongevallen met letstel waren te betreuren. Wij weten dat in Zeeland iemand, een voor Flitsservice ongeidentificeerd persoon, carriére maakt in het onderwerp van snelheidshandhaving.



Deze week belde een senior met een indrukwekkend verhaal over zijn financiele moeilijkheden naar Radio 1. Deze man zag het nieuwe sociale akkoord volstrekt niet zitten en heeft het gevoel dat de regering hem volledig aan zijn lot overlaat.



Blijkbaar is de carriére van onze ongeidentificeerde Zeeuw, om het installeren van een trajectcontrole op het non-probleem van de Zeelandbrug, belangrijker dan het verzorgen van de ouderen in onze samenleving. Het leven van de ouderen zal nog moeilijker worden na het sociaal akkoord van deze week.



Misschien kan deze Zeeuw nog zijn gelijk halen, wanneer de trajectcontrole op de Zeelandbrug voor nog meer verkeersslachoffers zorgt. Zie je nu wel dat dit een verkeersonveilige lokatie is!



In een sociaal lastig klimaat wordt er een half miljoen Euro over de balk gegooid. Stelt u alstublieft geen vragen want niemand zal de moeite nemen om dit uit te leggen.

 
 
Bron: Flitsservice
 
  16-10-2003  


|

FlitsKaart