Moe van trajectcontroles





 

Op een mooie vrijdag in September lezen we in de Telegraaf "Flitspalen gaan verdwijnen", en trajectcontroles komen daarvoor in de plaats.



De humor in trajectcontroles zit hem in het feit dat deze ondingen files veroorzaken, terwijl ze op de A1 juist was bedoeld om files te bestrijden. Althans, die humor zie je ervan in zolang je natuurlijk niet zelf in die file staat. Ook bij "afslag Berkel en Rodenrijs" staat volgens de radio omroeper altijd een file, bij het verkeersveilige en milieuvriendelijke Overschie op de A13 dus.



Zo milieuvriendelijk is dat overigens niet. Schijnbaar is de slogan "Werk niet mee, rijdt in zijn twee" aangeslagen omdat steeds meer mensen de versnellingspook een paar standjes lager zetten en genietend kijken hoe live de benzinemeter naar beneden zakt - de gebruiker betaalt. Om aan te tonen dat de uitstoot is afgenomen doet de overheid metingen, weliswaar moet en zal de proef slagen, dus meet je in de zomermaanden. Door de vakanties is het verkeersaanbod nogal laag en dat is natuurlijk goed voor het gemiddelde. Men meet natuurlijk ook na de vakanties, maar de cijfertjes uit de zomermaanden tellen natuurlijk gewoon mee. Ik wordt altijd nieuwsgierig in dit soort dingen, wat zijn de voorwaarden om de proef te laten falen?



Wie wel eens over Overschie heeft gereden, ziet overigens een rustig verkeersbeeld. Wie verder kijkt ziet een kudde automobilisten bezig zijn met krampachtig autorijden. Een van de SWOV doelstellingen is op dit traject bereikt: betere benutting van de rechterbaan. Het "probleem" is verschoven want de linkerbaan is nu helemaal leeg. Ik ben iemand die graag dingen doet die niet horen maar wel mogen, dus mij vind je tegenwoordig op de linkerbaan, richting den Haag. Dat is geen onnodig links rijden want het is betere benutting van het wegdek en dat is goed voor de doorstroming. Bovendien spreid ik daarmee ook nog eens de uitstoot, die immers in concentraties gemeten wordt, dus is de linkerbaan ook nog goed voor het milieu.



Meer trajectcontroles betekent zonder gekheid meer krampachtig rijden. Als we bijvoorbeeld kijken naar de drukke trajecten, de A2 en de A4, dan zou dat betekenen dat iemand voor langere tijd op zijn gaspedaal moet letten. Uit angst voor een bekeuring worden verschillende manoeuvres (bijv. van baan verwisselen) heel erg traag. Door de amputatie van een stukje vrijheid, worden ook de mogelijkheden om in te grijpen bij problemen voor een deel geamputeerd. Kortom, door een trajectcontrole verliest een automobilist assertiviteit en daadkrachtigheid.



De vekeersingredienten "assertiviteit" en "daadkracht" zijn geen flutje-mutje argumenten. Het zijn daadwerkelijk zaken die iedere dag levens besparen. Flitsland staat vol van de "wat een idioot, die automobilist" verhalen, terwijl de goede afloop van een ongelukkige manoeuvre juist te danken is aan dat menselijke element. Noem het maar "de vrijheid om andermans verkeersgedrag te corrigeren", of misschien wel "de vrijheid om te ontwijken". Mag ik de lezer oproepen om eens bij zichzelf/haarzelf na te gaan hoe vaak hij/zij dit per week doet? Probeer eens in te denken dat je die vrijheid voor een deel verliest omdat je je op de snelheidsmeter moet concenteren.



Bij een trajectcontrole krijgt de chauffeur een grote verantwoordelijkheid. Hij moet zich aan die snelheid houden, dus waar is deze persoon met zijn gedachten tijdens een trajectcontrole? Juist, bij zijn snelheidsteller. Althans, zo kom ik zelf door Overschie heen. Dan ben ik nog blij dat het maar een kort stukje is, want ongeacht de versnelling waarin ik rijd, vind ik dat die trajectcontrole niet lang vol te houden is. Mijns inziens krijgt de automobilist er eigenlijk alleen maar een probleem bij. Door die grote verantwoordelijkheid heb ik namelijk geen tijd meer om op het overige verkeer te letten; alles draait om die snelheidsmeter.



Eerlijk gezegd let ik bij Overschie eigenlijk op twee dingen tegelijkertijd: de snelheid en het overige verkeer. Vermoeidheid doet al vrij snel zijn intrede. Dat is niet vreemd omdat het aantal handelingen, dat ik tijdens het traject verricht, is toegenomen. Als -ik- last van vermoeidheid heb, dan zijn er ongetwijfeld ook anderen die daar last van hebben en dat is geen goed nieuws. Een echte kerel mag zich natuurlijk niet aanstellen, maar er zit wel wat meer op de weg dan alleen maar echte kerels. Bovendien zijn zaken als spierverzuring, concentratieverlies, staarextase en andere lichamelijke uitingen van vermoeidheid, symptomen waar uiteindelijk iedereen last van kan krijgen. Dat gaat ongetwijfeld gebeuren bij -lange- trajectcontroles.



Laten we eens even nagaan wat hier gebeurt. Spee's beleid is gericht op snelheid, het moet en het zal er doorgedrukt worden. Iedere politieregio heeft een quotum voor alcoholbekeuringen van 600 per jaar, en snelheidsbekeuringen 200.000 per jaar (bron AVV). We zien wel de campagnes "glaasje op, laat je rijden", maar tegelijkertijd introduceert Spee met zijn trajectcontroles een nieuw verkeersonveiligheidsfenomeen: "Vermoeidheid".



Vermoeidheid is in deze verkeersonveiliger dan alcohol. Het is namelijk zo dat -niet iedereen- met een glaasje op achter het stuur zit, terwijl juist -wel- alle weggebruikers aan die trajectcontrole worden blootgesteld. Realiteit is dat vermoeidheid na een trajectcontrole gewoon in het lichaam blijft zitten. In dat opzicht wordt een -lange- trajectcontrole bijna vergelijkbaar met alcomobilisme. Vermoeidheid heeft natuurlijk negatieve effecten op het reactievermogen, net als alcohol. Mijn verwachting is dat dit nog wel een behoorlijk probleem gaat worden. Helaas moeten er eerst een aantal vermoeidheidsongevallen gebeuren voordat deze hypothese serieus wordt genomen. Ik hoop dat dhr. Spee in dat geval ook de verantwoordelijkheid voor die verkeersdoden op zich wilt nemen.



De overheid staart zich volslagen blind op de ongevallencijfers. Als men staat voor het inperken van de vrijheden van een automobilist middels trajectcontroles of over een paar jaar de snelheidsremmers (ISA), dan heeft de overheid geen oog voor een andere realiteit die "succes" heet en kijkt ze alleen maar naar het "falen". Chauffeurs spelen in het verkeersspel de hoofdrol, maar in de waanzin die ontstaat door enkel te kijken naar falen (ongevalcijfers) wordt het menselijk element gedegradeerd tot een tweederangs verkeersingredient.



Door technocratische maatregelen als trajectcontroles hoopt men slachtoffers te voorkomen die gevolg zijn van menselijk falen. Terwijl tegelijkertijd het menselijk slagen thuishoort in de categorie "grootste levensredder op de snelweg".



Ik heb inmiddels wel begrepen waarom Spee dit doet. Geloof het of niet, maar Spee doet dit voor de verkeersveiligheid; maar wel met een adder onder het gras. De bekende vuistregel "bij 1km/u harder is er 3% meer risico op een ongeval met letsel", komt uit een wetenschappelijk rapport waarin ook wordt aangegeven dat de effecten van snelheidshandhaving op verkeersveiligheid niet zijn aangetoond.



De overheid steunt een wetenschappelijk experiment, onder andere vanwege de inkomsten uit bekeuringen, want het geld gaat naar de algemene middelen, maar ook vanwege de wetenschappelijke waarde van het experiment. Daar ligt wel een verklaring waarom Spee het publieke debat mijdt, slecht geïnformeerd is, alcoholcontroles zo'n ongelofelijke lage prioriteit heeft gegeven en met milieudrogredenen zijn beleid uitlegt.



De hoofddoelstelling is namelijk om het wetenschappelijke experiment te voltooien zodat het resultaat betrouwbaar is en internationaal aanzien krijgt. Spee's doelstelling is niet "verbeter verkeersveiligheid", maar Spee's doelstelling is "voltooi een wetenschappelijk experiment over verkeersveiligheid". Dat verklaart ook waarom er zoveel op de snelweg wordt gecontroleerd, terwijl er wetenschappelijke aanwijzingen bestaan dat een hogere maximum snelheid de verkeersveiligheid op de snelweg juist verbeterd. Ik kan me nog wel een uitspraak van Spee herinneren "Mensen, laten we nu eens over tien jaar gaan kijken of het allemaal geholpen heeft".



Met de automobilist als proefkonijn in een technocratisch wetenschappelijk experiment ligt het natuurlijk voor de hand dat in het beleid de chauffeur geen hoofdrol krijgt. Educatie is een speerpunt van "Duurzaam veilig", terwijl dat nu juist het ondergeschoven kindje is. Het vertrouwen in techniek en regelgeving is zo ongelofelijk groot, dat men de oorspronkelijkheid (de factor mens) van verkeersonveiligheid is vergeten.



Laten we hopen dat Roel de Boer een ander licht in het ministerie kan laten schijnen.

 
 
Bron: Flitsservice.nl
 
  28-9-2002  


|

FlitsKaart