Dit relaas is zo uniek, dat ik het jullie niet wilde onthouden.
Het komt vanuit de truck van mijn broer die in de Sahara een groep fietsers begeleidt die van Friesland naar Ghana fietsen voor het goede doel ...



(nb voor de context heb ik het integrale dagverslag gestuurd, maar het gaat uiteraard om de voorlaatste alinea)



6 oktober 2006, weer aan de kust



De fietsers waren een paar dagen geleden extra gemotiveerd om de kust te bereiken. Ze legden langere afstanden af dan gepland en liepen zelfs een dag in op het schema!



Omdat we telefonisch geen contact kregen zijn Marc en ik gisteren al vooruit gereden naar Laayoune om hotel Josefina te reserveren. Marc kwam hier in het verleden vaker i.v.m. vogelonderzoek en dat beviel even als nu uitstekend. Hoewel we midden in een havengebied zitten is het uitzicht bijzonder te noemen. De lepelaars en flamingo’s kunnen we zo vanuit het hotel zien foerageren. Marc zat nog tot in de late uurtjes met de eigenaar aan de bar, hetgeen resulteerde in een aanzienlijke reductie van de kosten.



Naast vervoer van alles wat je maar bedenken kan voldoet de Unimog ook prima als ambulance. Af en toe stapt er iemand in, voor "een liggend vervoertje". Dit meestal als de maag- darmklachten de overhand krijgen. Wanneer we dan na een poosje achterin gaan kijken dan blijkt er in negen van de tien gevallen al stevig geslapen te worden!



Van de week moesten we na het avondeten, eigenlijk al rijp om naar bed te gaan, nog even naar stad. We stonden op alweer een mooie "wildkampeerplek" vlak bij de stad Guelmim, toen ineens bleek dat het water op was van de tank in de truck. In het algemeen, maar in het bijzonder tijdens de Ramadan begint het leven hier zo rond 20u. pas goed op gang te komen. Dat trof: alle winkels open. Nadat we zo’n 22 5-literflessen naar binnen hadden gezwiept, raakten we aan de praat met Ali. Hij woont in Mauritanië maar is tijdens de Ramadan bij z’n broer; jawel, de eigenaar van de winkel waar we net het water gehaald hadden. Het gaat helemaal nergens over maar soms is het handig even een praatje te maken. Toen we hem vroegen of hij misschien wist waar we het beste konden water laden de volgende dag, bood hij meteen gul aan dat dat natuurlijk wel bij z’n broer kon. Voor een klein bedrag zorgt de regering voor schoon "drinkwater" dus dat was geen enkel probleem. Echter toen de DAF de volgende dag kwam voorrijden bleek er toch 200 Dirham gedokt te moeten worden. Enfin, de tank zat vol en Ali wist ook nog wel een adresje waar we een flinke lap dikke ongebleekte katoen op de kop konden tikken. Dit gaan we gebruiken als zonnescherm, tijdens de inmiddels dagelijkse koffiestop (na ongeveer 80 tot 100 fietskilometers) en ook wanneer we op een kampeerplek aankomen.



We komen steeds zuidelijker en hier zijn veel militaire- en politieposten. Hier worden we veelvuldig staande gehouden om iedere keer weer te vertellen, waar we vandaan komen, waar we heen gaan enz. enz. tot de naam van je vader en moeder aan toe. Dankzij eerder gelezen reisverslagen hebben we een groot aantal kopieën bij ons van een "Fiche". Hier staat van elk van ons de hele doopceel op. Het afgeven hiervan scheelt een boel tijd en gezeur. Het lijkt zelfs wel of ze er al op rekenen!



Na het passeren van weer een dergelijk post ruim voor Laayoune, op een onevenredig brede en goed geasfalteerde weg, gaf Marc eens even flink gas. Dat had hij beter niet kunnen doen, want achter drie, angstvallig goed onderhouden boompjes, (denk je even in: in de Sahara!), stond een "Wout" met een Lasergun! Niet te geloven toch: in de Sahara, met een Unimog snelheidsovertreding! Het moet niet gekker worden. Maar misschien hebben ze al dat geld wel nodig om de wegen wat breder te maken. Grote vrachtwagen rossen hier als bulldozers over het asfalt. Gaan niks opzij en als er aan hun kant een stukje asfalt mist gaan ze op jouw kant rijden! Dit kostte Sil een buiten spiegel!