Het beleid baseert zich op een constante dreiging. De burger moet constant het gevoel hebben dat zij door sancties wordt bedreigd, zodat zij uiteindelijk zich naar onze normen schikt.



Dit zijn niet de woorden van een topman van de Irakese geheime dienst onder het Saddam Hoessein regime, maar de woorden van de landsadvocaat die in een kort geding tegen het radar detectorverbod het snelheidsbeleid verdedigde. Op 19 december 2003 werd op deze toon gezegd, wat vele publicaties van SWOV al met bedekte termen vertelden.



Het verkeer wordt een politiestaat. Het geldt alleen voor het gemotoriseerde verkeer. Bij een jaaroverzicht van het EO programma “Rij ik zo” vertelde dhr. Koos Spee het weer heel mooi:



“Je hebt twee soorten verkeersdeelnemers, namelijk eerlijke verkeersdeelnemers en verkeerscriminelen. Daarnaast bestaat er ook nog een grote groep die op die lijn balanceert. Ik werk er heel erg hard aan om die grote groep aan de goede kant van de lijn te krijgen. Als dat lukt heb ik meer mensen en materieel over om aan die 3% verkeerscriminelen te werken.”



Die lijn is de snelheidslimiet. Het is zeer zeker geen alcohollimiet. Spee’s orakel “SWOV” heeft schattingen gemaakt, waaruit blijkt dat het geschatte aantal verkeersdoden door alcohol meer is dan het gegokte aantal verkeersdoden van een ongeval waarbij de snelheidslimiet werd overschreden.



Spee geeft hiermee aan, dat hij geen verkeersofficier van justitie is, maar de snelheidsofficier van justitie. Dhr. Spee handhaaft namelijk maar één wet. Dat het rechtssysteem hiermee volledig naar de filistijnen gaat is blijkbaar een acceptabel offer. Dat het respect ten aanzien van uitvoerend politie personeel naar de donder gaat is blijkbaar een acceptabel offer. In het maken van de samenleving en de kunstmatige creatie van normen en waarden, waarbij snelheidsovertredingen maatschappelijk onaanvaardbaar moeten worden mogen wel offers gemaakt worden.



Dhr. Spee lijkt voor zijn eigen koninkrijk te staan. De losse alcoholcontroles in 2003 dienden als afleidingsmanoeuvre. Dan lijkt het net of dhr. Spee zich echt met verkeershandhaving bezighoudt. Niets is minder waar, want Spee’s koninkrijk wordt betaald vanuit de opbrengsten van de boetes. Hoe meer boetes, hoe groter het koninkrijk. Spee vertelde zelf ooit in Nova “het beleid betaalt zichzelf terug”, waarmee hij kritische waarnemers uit diverse ministeries tevreden stelde.



Het zelfterugbetalende systeem is meer dan 15 jaar geleden al afgesproken. Dat boete-inkomsten naar de algemene middelen vloeien is ook een afleidingsmanoeuvre, omdat diverse budgetteringsystemen allang voor de voortgang garant staan.



Dit hele budgetteringssysteem, inclusief de afspraken rond verkeershandhaving is allemaal gebaseerd op één enkele wet, namelijk die van de snelheidslimieten.



Ook het argument dat er allen gecontroleerd wordt op wegen waar in het verleden verkeersdoden zijn gevallen is een afleidingsmanoeuvre. De afspraak van 15 jaar geleden ging over het handhaven van de snelheidslimiet op locaties waar meer dan 10% de snelheidslimiet overtreedt. Deze beleidsmaatregelen zijn gemaakt toen de snelheidslimiet van 100 naar 120 op de snelweg werd verhoogd in 1988.



Nu blijken in drie hoge flitsprovincies, Flevoland, Noord-Holland en Friesland, het aantal verkeersdoden te stijgen. Hieruit blijkt – uiteraard – weer het belang van verkeershandhaving. Dit is natuurlijk het meest politiek correcte flut argument om op deze persberichten te geven. Sterker nog, tijdens het verkeersveilige rampjaar 2003 van Friesland heeft de verkeershandhaving vele successen geboekt, omdat het aantal ongevallen en het aantal overtreders op de gecontroleerde wegen is gedaald. Of mensen massaal omrijden om de controles te vermijden wordt uiteraard niet in het persbericht vermeld.



En zo werd er in 1987 een verkeerssysteem afgesproken, dat de eigen broek moest ophouden. Het kon Jantje, Pietje of Klaasje zijn, die dit ging uitvoeren. Het werd dhr. Koos Spee die met snelheidshandhaving zijn eigen koninkrijk in stand houdt, een politiestaat in verkeersland creëert voor zijn eigen carrière. Spee handhaaft vanuit die optiek de snelheidslimiet met alle plezier en de rest van HelmGRAS kan de boom in.



Een verkeerspolitiestaat gebaseerd op één enkele wet, dhr. Koos Spee als koning in dit koninkrijk. John Bennink, voorlichter van het KLPD noemde dhr. Spee ooit een “handige zakenman die op het goede moment zich met de goede dingen ging bezighouden”.



Het radar detectorverbod werd ingevoerd zonder het oordeel van de Tweede Kamer te vragen. Standaardafwijzingen worden verstuurd als antwoord op een bezwaarschrift vanwege een snelheidsovertreding. Dhr. Spee’s koninkrijk gaat buitenom de democratie en verlamt de rechtsgang. Spee’s koninkrijk, hoewel handig gespeeld, is een politiestaat in een staat.



Daarmee vraag ik me af, wat er van dhr. Spee’s idealisme overblijft, als hij hetzelfde werk zou moeten uitvoeren, voor 25% van zijn huidige salaris.