Ooit hebben we bedacht dat het handig zou zijn als er een organisatie was die boeven kon vangen. Die organisatie hebben we politie genoemd, en daar betalen we met zijn allen geld voor. Maar ja, boeven vangen is best moeilijk, en soms nog gevaarlijk ook. Die boeven schieten soms zelfs terug, en hoewel boeven in een film altijd mis schieten, in het echte leven schieten ze vaak beter dan de politiemannen.



Bovendien is er een heel raar systeem gemaakt. Iedere organisatie heeft de neiging om te willen groeien. De politieorganisatie heeft dat natuurlijk ook. Een bedrijf heeft, als het wil groeien, meer klanten nodig. De politie is niet anders, en dus is de politie gebaat bij het stijgen van de criminaliteit. Want meer criminaliteit betekent dat je meer mensen krijgt, meer geld, en dus een grotere organisatie.



Eén van de manieren om te zorgen dat er meer criminaliteit komt is natuurlijk om meer dingen te verbieden. Stel dat we bijvoorbeeld drugs niet hadden verboden, dan was de halve politieorganisatie overbodig. Daarom zul je bij de politie ook weinig voorstanders van drugsliberalisering vinden. Net zoals Shell geen voorstander zal zijn van auto's die op water kunnen rijden.



Eén van die verboden die we hebben bedacht is de maximum snelheid. En daar kan de politie haar tanden op stuk bijten, want die is precies zó ingesteld dat een groot deel van de automobilisten te hard rijdt. Gelukkig maar, want dat geeft de politie de mogelijkheid om meer mensen aan te nemen, en haar tijd goed te besteden aan het handhaven van een verbod dat, als je het goed bekijkt, niet echt maatschappelijk gedragen wordt. Anders zouden er geen miljoenen boetes voor worden uitgedeeld. Het rare is dat de mensen die de boetes ontvangen ook nog eens de salarissen van hun boemannen moeten betalen, via de verplichte belasting. Diezelfde politie komt trouwens gewapend bij u op bezoek als u die belasting eens zou weigeren te betalen.



Nu zien we dat de politie redelijk efficiënt aan het werken is op het gebied van de snelheidshandhaving. In iedere regio is er een blik opsporingsambtenaren opengetrokken, die voltijd bezig zijn met de handhaving. En hoera, het werkt! De snelheid gaat langzaam maar zeker omlaag, dit in tegenstelling tot het aantal ongevallen, maar een kniesoor die daar op let.



Een hosanna-stemming bij de politie is natuurlijk het resultaat, zou je denken. Maar nee, zoals ik hierboven het mechanisme al heb uitgelegd, de politie is helemaal niet blij met het terugdringen van criminaliteit, of in dit geval met het uitbannen van te snel rijden.



De oplossing is snel gevonden, de maxima worden verder verlaagd. Overal in het land worden normale wegen omgebouwd tot 60-kilometer wegen. Doorgaande wegen in dorpen en steden worden plots veranderd in 30-kilometer gebieden. Dit alles onder bezielende leiding van de Stichting wetenschappelijk onderzoek verkeersveiligheid, het SWOV. Die op haar beurt niet geheel toevallig wekelijks overleg voert met de politie. Twee handen op één buik is het goede oud-Hollandsche spreekwoord hiervoor.



En de automobilist? Hij rijdt weer te hard. Waar hij eerst tachtig mocht rijden is plotseling 60 de limiet. Terwijl zijn auto de afgelopen jaren is voorzien van airbags, ABS, schijfremmen, kreukelzônes en pyrotechnische gordelspanners, allen belast met zowel BTW als BPM, want veiligheid mag dan belangrijk zijn, de belastingdienst pikt graag zijn graantje mee.



Hoe lang zal het duren voordat de lagere snelheidslimieten dusdanig worden gehandhaafd dat ook die nauwelijks meer overtreden worden? Het zal een paar jaar duren, maar dan is de automobilist zo moe van de controles dat hij zich maar conformeert aan de in zijn ogen belachelijk lage snelheden. Om daarna weer geconfronteerd te worden met een politieapparaat dat zichzelf overbodig dreigt te maken, en dan ongetwijfeld weer een nieuwe bron zal gaan aanboren.
Wat die nieuwe bron zal zijn valt nu nog niet te zeggen. De geschiedenis heeft ons echter één ding geleerd: niemand is zo inventief als de ambtenaar die geld nodig heeft voor zijn "goede doelen".